Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

ΣΠΙΙΙΙΙΙΙΙΤΙ ΜΟΥ....




Αρχικά να ευχαριστήσω όλους εσάς που βρίσκετε αυτό το μπλογκ ενδιαφέρον και το επισκέπτεστε για να γελάσετε λίγο με τη μαλακία που δέρνει τον ιστοδεσπότη του. Νιώθω ότι, -παρόλο που δεν ξέρω ούτε τους μισούς από σας- ότι έχουμε παρόμοια κωλοφαγούρα, χωρίς να υπάρχει αυτό το γαμημένο "θα κερδίσω κάτι υλικό από τον μαλάκα, γι' αυτό τον γλύφω", που εμπεριέχεται στην προσωπική επαφή με τον κανονικό κόσμο και που βρωμάει υποκρισία.

  Ευχαριστώ επίσης και αυτούς που επισκέπτονται και το άλλο ιστολόγιο που γράφω, τον Δούκα, που το τελευταίο άρθρο για τους επιστήμονες θα το βρείτε ----> εδώ. 


 

   Στόχος αυτού του άρθρου είναι να αποδείξω με τη λογική ότι, όσοι λένε ότι είμαστε κολλημένοι στα κινητά και στους υπολογιστές, αγνοώντας την αληθινή ζωή, και δεν βγαίνουμε ποτέ από τους τέσσερις τοίχους, είναι τέρμα βλάκες και πρέπει να αρπάξω μια ολοσκόνιστη μητρική και να αρχίσω να τους βαράω σε ζωτικά όργανα για να μείνουν ανάπηροι ώστε να εκτιμήσουν τη ζωή στο σπίτι. 


*στιλέτο στα μούτρα και συνεχίζω*

 
  Από την εποχή που οι πρώτες μορφές ζωής έσυραν τους πρωτόγονους κυτταρικούς τους πυρήνες πάνω στο βρώμικο πλανήτη, ξεκίνησαν να κολλούν το ένα πάνω στο άλλο για να επιβιώσουν και να αναπαραχθούν. Ήταν μια ανέμελη ζωή, γεμάτη κινδύνους ίσως, αλλά ανέμελη γιατί όλα λειτουργούσαν με το Ένστικτο και την Ανάγκη. Οι εγκέφαλοί τους είχαν τρεις διακόπτες, το φαΐ, τον ύπνο και το γαμησι. Τίποτα άλλο δεν τάραζε την προϊστορικη τους ζαχαρένια, εκτός ίσως από το να μη φαγωθούν.
 "Πούτσα, δόντια κι αγριάδα στο Λας Παγγαίας".


 Έλα όμως που η πουτάνα η εξέλιξη τα έφερε έτσι ώστε αντί να δαχτυλογραφεί τώρα ένας απόγονος του Μεγαλοδοντuberόσαυρου ξέρωγώ, κάθεται στη θέση του ένα παρακλάδι ενός αρχιδιού της συνομοταξίας του Ιουρασικού Λαδοπόντικα που έζησε πριν 65 εκατομύρια χρόνια και που η πουτάνα η τύχη τον ευνόησε να επιβιώσει εκεί που άλλα, καλύτερα εξοπλισμένα ζώα ψόφησαν όταν ένας τεράστιος μετεωρίτης αποφάσισε να κάνει freedive από τα απογαμίδια του ηλιακού μας συστηματος ΑΚΡΙΒΩΣ πάνω στη Γη και να τα γαμήσει όλα σε μια επικούρα yolo.

  H Εξέλιξη ξαναπηρε τα ινία και αφού πρώτα ρούφηξε μια γερή τζούρα από το τελευταίο σκανκ που περίσσεψε όταν τα καλά "χορτάρια" χάθηκαν από την καταστροφή, αποφάσισε -εν συντομία- να φτιάξει και τον άνθρωπο, χρησιμοποιώντας σαν πρώτη ύλη το μοναδικό ζώο που δεν διέθετε κανέναν σοβαρό αμυντικό και επιθετικό μηχανισμό, το μπίθηκα.
Έτσι, αντί αυτό το ιστολόγιο να το αρθρογραφεί ένας απόγονος του αίλουρου Σαυρόδοντα, το γράφει o μπασμένος τριτοξάδερφος του Κινκόνγκ
   Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εμείς οι απόγονοι των "πρωτοπιθηκοειδών" είχαμε ένα σοβαρό ιό στο σύστημα, ηδη από το εργοστάσιο κατασκευης: την υπερβολικη κοινωνικότητα. Και αυτό δεν θα ηταν τόσο κακό αν ήταν, ξέρω 'γω, μόνο για να βρεθεί περισσότερη τροφή για την αγέλη ή ποιος ουρακοτάγκος θα πηδηξει ποια μπαμπουίνα. Το θέμα ήταν ότι αυτή η κοινωνικότητα σήμαινε ότι έβλεπε ένας μπίθηκας έναν άλλον μπίθηκα να κοιμάται και αμέσως πήγαινε και του έχωνε ένα κλαδί με μυρμήγκια στον κώλο και μετά στα καλά καθούμενα καθόταν με το ζόρι να τον ξεψειρίσει. "Βρε δε θέλω σου λέωωωωω", "βρε όχι θα κάτσεις με το ζόρι γιατί βρηκα κάτι ζουμερές κόνιδες στην κωλοτρυπίδα σου και πεινάω".

  Και κάπως έτσι μετατράπηκε η κοινωνικότητα σε καταπάτηση προσωπικού χώρου και ενόχληση.
 Μόνο ο Κινκόνγκ κατάφερε να μείνει μόνος του όλα αυτά τα χρόνια, αλλά είδατε πως κατέληξε.
Και με αυτό το καθαρά φανταστικό παράδειγμα του Κινκόνγκ, θέλησα να σας δείξω ότι το πρωτόγονο μυαλό των πρωτοπίθηκων αναπτύχθηκε ΚΥΡΙΩΣ...περίπου για να ενοχλεί.

  Χιλιάδες χρόνια πέρασαν και το τριχωτό πιθήκι έγινε άνθρωπος που κατάφερε να υποτάξει τη γαμιόλα τη φύση και να στείλει σε αφανισμό χιλιάδες αντιπάλους του, στέφοντας παράλληλα τον εαυτό του ως παγκόσμιο νταβατζή  του ζωικού βασιλείου, μετατρέποντας σε πουτανίτσες του διάφορα άλλα ζώα για τροφή και διασκέδαση. Αλλά ο καριόλης δεν ικανοποιηθηκε και η πρωτόγονη ανάγκη του να γίνεται μπελάς στους γύρω του δεν εξαφανίστηκε ποτέ.
 Έμαθε να ανάβει φωτιά και αμέσως πυρπόλησε τις μάγισσες. Έμαθε να μιλάει και αμέσως άρχισε να πετάει κοτσάνες. Έμαθε να γράφει και αμέσως καταδίκασε τους αμαρτωλούς και τους αλλόθρησκους.......

.......έμαθε να φτιάχνει τον τροχό και άρχισε να οδηγάει σαν μαλάκας....

   Όμως η Φύση είναι γεμάτη και με εξαιρέσεις στους κανόνες που η ίδια έθεσε και έτσι σύντομα εμφανίστηκαν άτομα που δεν γούσταραν όλο αυτό το νταβαντούρι και το τριμπούρδελο που γινόταν με τους γύρω τους και αποφάσισαν να μείνουν μόνοι και αυτοσυντηρούμενοι σε έναν κόσμο που κυριαρχούσε το δόγμα ότι "για να επιβιώσεις χρειάζεσαι κι άλλους γύρω σου, κι αν αυτό καμιά φορά έχει τα ελαττώματά του, να θυμάσαι ότι η κοινη διαβίωση σε προφυλάσσει".
Ε όχι ρε μαλάκα, κάνεις λάθος. Το σωστό είναι "κάνει ο καθένας τη δουλειά του και επικοινωνούμε αν χρειαζόμαστε κάτι", όχι "θα σου πρηξω τ' αρχίδια γιατί είναι κοινωνικη σύμβαση"....μη γαμιόμαστε δηλαδή.....
   Έτσι αυτά τα άτομα πήραν 2-3 εργαλεία, πήραν την οικογένειά τους και πήραν το μπούλο, ψοφώντας μόνοι κι ευτυχισμένοι.
 


  Ο ανθρώπινος νους όμως δεν σταμάτησε να κάνει άλματα και πολύ σύντομα φτάσαμε στη σημερινή εποχή του ίντερνετ. Αυτό χαροποίησε πολύ το Κίνημα του Μισανθρωπισμού, το Σύλλογο Εσωστρεφών και τα τρολλ, που μπορούσαν πλέον να εκφράζονται ελεύθερα.
  Έχεις τη δυνατότητα πια, από την ασφάλεια του σπιτιού σου, να ρίξεις ντιλίτ, μπαν και φάκιν-ριπόρτ. Να παρακολουθείς ντοκυμαντέρ και ταινίες χωρίς να ακούς το χρατς-χρουτς από το γαμήδι το ποπ-κορν του διπλανού. Να τραβάς επικές μαλακίες χωρίς να περιμένεις να βγει η μάνα σου από το αυτοκίνητο για να πληρώσει τη συνδρομη του κολυμβητηρίου (όχι εγώ, κάποιος άλλος όταν ηταν 15 χρονών και τον άρμεγε σαν την αγελάδα που έβλεπε τις κοπέλες με τα μαγιώ στην πισίνα). Να τσατάρεις χωρίς να χρειάζεται να μυρίζεις τη μπόχα από τις μασχάλες και τη χυσίλα στα χέρια του άλλου και -κυρίως-, χωρίς να σε διακόπτει.
  Μπορείς να είσαι ό,τι θες, χωρίς....χωρίς....χωρίς. 

Σίγουρα δεν γίνεται να κρατάς όλο τον κόσμο μακριά σου, αλλά σίγουρα μπορείς -σε πρώτη φάση- να κρατήσεις μακριά όλους αυτούς που σου γαμάνε τον ελεύθερο χρόνο, αραχτός στο πισί, αγκαλιά με έναν κουβά φραπέ κι ένα καρκίνο τσιγάρα, έχοντας στην άκρη ένα πακέτο μωρομάντιλα ή μια κάλτσα. Και δεν είναι απαραίτητο να ονομάζεται pc, laptop, i-phone κτλ. Μπορεί, εξίσου άνετα να ονομάζεται "βιβλίο", "χαρτοκοπτική", "δονητής", "σερφ", "γραμματόσημα" κ.α.

Το καλύτερο μέλλον θα έρθει όταν πια δεν θα χρειαζόμαστε να αφήσουμε το σπίτι παρα μόνο για να γαμήσουμε και να γίνουμε χάλια στα ξύδια με τα φιλαράκια....α ναι και να πάμε να φάμε κανένα φαγητό της μάνας, να δούμε καμιά συναυλία και να κάνουμε κανένα ταξίδι.
  Να μπορούν όλες οι καθημερινές δουλειές να γίνονται από την καρέκλα του pc, αραχτοί, μόνο με τα εσώρουχα, με μαλλιά μπουρδέλο και μια σκάφη αποτσίγαρα, χωρίς να αναγκάζομαι να συναντησω Τον Μαλάκα.

  Ο Μαλάκας είναι ο φόβος και ο τρόμος του κόσμου, όχι μόνο των εσωστρεφών και ευαίσθητων στα νεύρα, αλλά είναι ο φόβος και ο τρόμος όλων μας. Κι αυτό, όχι γιατί ο Μαλάκας είναι ένας συγκεκριμένος, ούτε καν μερικές εκατοντάδες εκατομύρια.
   Ο Μαλάκας είμαστε όλοι μας....
Κάτι σαν τους Anonymous, αλλά πολύ χειρότερο γιατί αυτοί κάνανε μερικά hack-attacks, τσαντίσανε πολύ κόσμο, μαζέψανε μπόλικο ρισπέκτ και μετά εξαφανίστηκαν. Ο Μαλάκας όμως είναι εκεί και οι επιθέσεις του είναι καθημερινές.


 "Ο Μαλάκας είμαστε εγώ κι εσύ"
Χωστηρας, 2014
 

 Ο Μαλάκας ανήκει στο κοινωνικό σύνολο και (γενικά) η μαλακία του δεν είναι μέσα στον ποινικό κώδικα, οπότε δεν μπορείς να του κάνεις τίποτα παρά μόνο να νευριάζεις και να βρίσκεις ευφάνταστους τρόπους να του γαμάς νοητά την πουτάνα τη μάνα του (που στην πραγματικότητα μπορεί να είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, αλλά και μόνο το γεγονός ότι από το μουνί της ξεπετάχτηκε ένας τέτοιος μαλάκας, κατευθείαν κατατάσσεται στις πιο μεγάλες πορνες ανάμεσα στην Λουκρητία Βοργία και την Τσιτσιολίνα με την αλογόμπουτσα στο στόμα).

   Ο Μαλάκας είναι η αιτία όλου αυτού του άρθρου. Αυτός είναι ο λόγος που η ανθρωπότητα οδηγείται στα εγκληματα, στη διαφθορά και την μανία που έχω να είμαι κολλημένος με το πισί μου. Φυσικά δεν θα πω ότι εγώ είμαι άμοιρος ευθυνών. Κάθε άλλο. Έχω πληρη γνώση του ότι υπήρξα κατά συρροην μαλάκας για κάποιους ανθρώπους, ενώ μπορεί να γάμησα στα εγκεφαλικά κάποιους που έτυχε να βρεθούν για μια στιγμη στο διάβα μου. Όμως επίσης, έχοντας πλήρη γνώση του τι είμαι ή τι μπορώ να γίνω, επιλέγω να πάρω το μπούλο από το δρόμο και να γράφω μαλακίες εδώ για όποιον ενδιαφέρεται να τις διαβάσει....έτσι...άκακα.





Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΩ



   Είναι πολλές οι φορές που τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι τι στο χίλιο διάολο θα κάνω όταν γεράσω.
Σκέφτομαι σενάρια πάνω σε σενάρια. 
   Βλέπω και τους γέρους που κυκλοφορούν γύρω μου και δεν ξέρω πως παίζεται αυτο το γαμημένο παιχνίδι της ανυμποριάς και της αρρώστιας. Θεωρώ το εαυτό μου νέο, παρόλο που όταν βλέπω δεκάχρονα και δωδεκάχρονα να βρίζουν πούτσες και μουνιά μου 'ρχεται να τα κυνηγήσω με τη μαγκούρα μου, να τους βάλω πιπέρι στο βρομόστομά τους και να τα πάω σηκωτά από το αυτί στη μάνα τους την οποία κατόπιν θα πηδήξω μπροστά στα αθώα ματάκια τους επειδή μου χρωστάνε λεφτά και η μαμά τους για τιμωρία πηδιέται μαζί μου για να τους δώσει ένα καλό μάθημα και μάλλον βλέπω πολύ momgoingblack.com....
 
     .


    Όμως η ουσία είναι μία: πώς θα καταντήσω όταν ένα πρωί ανοίξω τα μάτια και είμαι 55, 60, 70γειασου -χωρίς φυσικά να έχω πάρει χαμπάρι πότε έπεσαν τα μαλλιά, πότε σταφίδιασε η απολλώνεια μάπα και χρειάζομαι 30 χάπια μόνο για να μη χέζω τα πάμπερς που μου αγόρασε η ήδη σαραντάχρονη κόρη μου (αν έχω)-;
Δεν θέλω να καταντήσω σαν συγκεκριμένα γερόντια, τα άχρηστα κομμάτια δεινοσαυρικού λαπά εκείνα που σπάνε τα τζμα του κόσμου με υποδείξεις και σοφίες, εκμεταλευόμενοι ύπουλα και μπάσταρδα τη συμπόνια και την κατανόηση που δείχνουμε σε ένα ηλικιωμένο άτομο. Όχι.
   Ούτε θέλω να γίνω κανένα γερο-νιάτο προσπαθώντας να κάνω πράγματα που δεν έκανα νέος ΜΑΖΙ ΜΕ ΝΕΟΥΣ για να αποδείξω κάτι. Και ναι το παραδέχομαι ότι η ιδέα του "Bucket List", σαν ταινία, είναι για τα μπάζα και να πάει να γλύψει ο Τζακ Νίκολσον το γεμάτο πανάδες, γέρικο πουλί του Φρίμαν την ώρα που ο δεύτερος χώνει ένα γεμάτο ρόζους, γέρικο δάχτυλο στον ρυτιδιασμένο κώλο του πρώτου.
Επίσης όχι.

   Επίσης υπάρχουν και οι γέροι που ναι μεν η οικογένειά τους τους αγαπάει και τους φροντίζει, αλλά το κόστος διαβίωσης τους είναι αστρονομικό για μια φτωχή οικογένεια να τους συντηρήσει και ενώ το ξέρουν, δεν παίρνουν το 11880 (το μόνο που θυμούνται) να έρθει ο Χάρος να τους πάρει και να επιβιώσει η επόμενη γενιά.
Ούτε και αυτό μου αρέσει.

   Έκατσα λοιπόν και το σκέφτηκα και κατασκεύασα μερικά σενάρια για την ώρα που θα γεράσω. Όταν θα έρθει αυτό δεν θα με βρει σαν τον Ματ Ντέιμον στο "σώζοντας τον στρατιώτη Ράυαν" με ένα μπιστολάκι να κάνω "πίου-πίου" ενάντια σε ένα τανκ που θα εκραγεί κωλοφαρδίστικα.



Άρρωστος στο γηροκομείο:
   Εξαρτάται βέβαια από την αρρώστια, έτσι;
Αν διαγνωστώ έγκαιρα με Αλτσχάιμερ θα πάω να χτυπήσω τατού στο χέρι για υπενθύμηση: "Είσαι γέρος, μαλάκας και άρρωστος. Θα πεθάνεις. Δεν θυμάσαι κανένα. Ψόφα επιτέλους. Αν όχι, σκάσε, τρώγε και μην ενοχλείς. Με αγάπη-Εγώ".
Είμαι γαμάτος στο να ακολουθώ εντολές οπότε θα τα πάω καλά με τον επιβλητικό εαυτό μου που ξέρει να κυριαρχεί.
Αν διαγνωστώ με άλλη αρρώστια, θα κάθομαι να διαβάζω όλη μέρα, καπνίζοντας την πιο ακριβή μάρκα τσιγάρων και πίνοντας Μεταξά πεντάρι, μέχρι να πεθάνω από καρκινόκαβλα και πριαπισμό του ήπατος.


Πλούσιος κωλόγερος:
Το κακό με τα λεφτά είναι ότι φθείρουν το μυαλό. Νομίζεις ότι μπορείς να ξεγελάσεις το θάνατο και ότι τελευταία στιγμή μια ιατρική ανακάλυψή (που κοστίζει όσο η Φερράρι σου) κυκλοφορεί μυστικά μόνο μεταξύ των μελών της λέσχης Μπίχλμπέργκερ και θα σε κρατάει ζωντανό μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ από φυσικά αίτια.
Αν λοιπόν τα γεράματα με βρούνε πλούσιο και σάπιο, (εδώ πρέπει να καταστρώσω σχεδιάρα, αλλιώς θα πάνε όλα στράφι), θα πάω να χτυπήσω στο χέρι τατού "είσαι άνθρωπος". Θα κάνω πλαστική εγχείρηση να μη με γνωρίζει ούτε ο χειρούργος και θα γυρίζω τις γαμημένες τράπεζες να αποπληρώνω δάνεια νοικοκυριών που τους γάμησε η κρίση. Με τα λεφτά που έμειναν (μαλάκες, αν είναι να γίνω πλούσιος θα είμαι μεγιστάνας) θα στέλνω ανώνυμα, καθημερινά φαγητό στα σχολεία για τα άπορα παιδιά σε όλη τη χώρα. Και μη μου πει κανένα αρχίδι "μόνο στα Ελληνάκια" γιατί θα πέσει πούτσα. Ελληνάκια, Αλβανάκια, Πακιστανάκια, Κινεζάκια....είναι όλα ΠΑΙΔΑΚΙΑ.
Και έτσι αφού εξασφαλίσω ότι, όταν πεθάνω, η ψυχή μου θα είναι κλεισμένη σε ένα μεταλάδικο στην κόλαση ακούγοντας live τον Dimebag, θα καταπιώ δέκα ταμπλέτες βιάγκρα να πεθάνω μέσα στη γκάβλα και να θέλουνε διώροφο φέρετρο για να με θάψουνε. 


 Μπρατσόγερος:
Σκοπεύω να συνεχίσω -μέχρι να μπορώ- να γυμνάζομαι. Εν μέρει οφείλεται και στο φόβο μου να ψοφήσω ανύμπορος και με χίλιες αρρώστιες που φέρνει η καθιστική ζωή.
Αν καταφέρω λοιπόν και φτάσω σένιος στα γεράματα, θα αφήσω μια γαμάτη γενιάδα σαν του Αγιοβασίλή ή του Μπαρμπασίφη από τα Σφακιά, θα βάλω εξτένσιο στα φρύδια και θα πάω να γίνω ξυλοκόπος στη Νορβηγία ή στον Καναδά, τρώγοντας λύκους και γαμώντας αρκούδες. Το αντίστροφο μου φέρνει καούρες στο στομάχι.


Πορνόγερος:
Ξέρω ότι όλοι ζηλεύουν τον Χιου Χέφνερ και είναι το φανερό όνειρο κάθε άντρα να γεράσει σε ένα σπίτι τίγκα στο μουνί και την κόκα, όπου η αγνή μυρωδιά φρεσκοφορεμένης σιλικόνης και η αίσθηση που αφήνει το νέο ζιλέτ-φωτόσπαθο πάνω στο φρεσκοξυρισμένο εικοσάχρονο καβλάκι σου δίνει μπόνους άλλα 20 χρόνια από τον Αγιοπέτρο αυτοπροσώπως.
Όμως η αλήθεια είναι ότι εγώ είμαι λίγο αγκαλίτσας και αγαπούλης και θέλω, όταν γεράσω, να είμαι με τον άνθρωπό μου, που εντάξει, μπορεί να έχει σταφιδιάσει (και μπορεί να μην είναι καν γυναίκα. Δεν ξέρεις πότε και αν θα σου χτυπήσει την πόρτα ο έρωτας με τη μορφή του Μητσάρα του δεκανέα σου), μπορεί λοιπόν να έχει σταφιδιάσει, αλλά θα είναι εκεί για σένα αληθινά, να μοιράζεστε πάμπερς και κόλλα για τις μασέλες. Αν αγαπάς αληθινά, γουστάρεις και σε καβλώνει ακόμα ο σύντροφός σου.

    Αν πάλι βρεθώ μόνος και γερομαλάκας, αλλάζουν τα κόζια μάγκες.
Ξέρω ότι θα έχω ακόμα κάβλες, αυτό θα είναι στάνταρ. Το πουλί μου (που πλέον θα είναι level 80 wizzard με elevation spell σε μόνιμη βάση), θα θέλει παιχνίδια με μουνάκια. Όμως έχω πολλές αναστολές.
Το θέμα είναι ότι δεν θα γουστάρω να βάζω τα γέρικα κωλόχερά μου πάνω σε πιτσιρίκα. Δεν θα καταντήσω σαν αυτά που κοροϊδεύω. Είναι σίχαμα να έχεις τον κωλόγερο να χουφτώνει και να ρίχνει γλωσσόφιλα στα κοριτσάκια, ακόμα κι αν αυτό είναι μια καθαρά οικονομική συναλλαγή, οπότε θα παίξω πούστικα!
   Θα γυρίζω τις εκκλησιές και τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, καμακώνοντας τις πιο ωραίες χήρες και ζωντοχήρες, επιτελώντας θεάρεστο έργο. Θα ονομαστώ "ο ζιγκολό της ενορίας", θα εξοπλίσω το υπνοδωμάτιό μου 'κονισματάκια και σεμέδες και όταν φτάσει η ώρα να φύγω, ΟΥΡΑ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝΕ τα γεροντομουνάκια να με κλάψουνε με πλερέζες πιο μαύρες κι απ' το μπλακ μέταλ.
Και αυτό θα είναι το επικό τέλος του Χωστήρα, του Διακορευτή Αρχαίων Πιπινιών.


Ανύμπορος:
Ψόφος αδέρφια.
Θα είμαι ένα βάρος στην κοινωνία και μια μούμια που καταναλώνει οξυγόνο και πόρους από την οικογένειά μου για να με συντηρήσει.
Σαν υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας θα σύρω για τελευταία φορά το άχρηστο κορμί μου μέχρι το τηλέφωνο να πάρω ένα συμβολαιογράφο και δυο μάρτυρες να γράψουν τη διαθήκη μου και την πρόθεση μου να αυτοκτονήσω.
Μετά θα στρίψω ένα σούπερ-μπάφο ποτισμένο με κάποιο γαμάτο δηλητήριο που ψοφάς χωρίς πόνους και θα "φύγω" με χαμόγελο, ελπίζοντας ότι μέχρι τότε ότι θα είναι ο φιλαράκια ο Άγιοπέτρος με το Μπομπ Μάρλεϋ και το Σωκράτη, ώστε να μη βρεθώ στο ίδιο καζάνι με τον Χίτλερ, τον Πέτρο Κωστόπουλο και το Μηδενιστή.